Lex Horn (1916-1968) was een van de belangrijkste kunstenaars uit de periode van de wederopbouw van Nederland na de Tweede Wereldoorlog. De overheid pompte miljarden in de herinrichting en beschouwde kunst in de openbare ruimte als middel om te grote eenvormigheid in de nieuwbouw tegen te gaan en het geestelijk welzijn van de bevolking te bevorderen. Dat beïnvloedde de relatie tussen architectuur en kunst en leidde tot nieuwe vormen van monumentale kunsttoepassing.
Lex Horn was van Joodse komaf en had tijdens de oorlog moeten onderduiken, waardoor zijn carrière relatief laat op gang kwam. In de twintig jaar dat hij werkzaam was, bracht hij een indrukwekkend oeuvre tot stand. Hij voerde ten minste honderdvijfenzeventig monumentale en niet-monumentale opdrachten uit, variërend van wandschilderingen, wandtapijten, sgraffiti en glaskunst tot boekillustraties en het ontwerpen van postzegels, bankbiljetten en zelfs behang. Deze monografie besteedt veel aandacht aan Horns contacten met architecten, opdrachtgevers en collega’s, én met de stukadoors, betontimmerlieden, wevers en anderen die bij de uitvoering van zijn projecten betrokken waren.
De samenhang van het monumentale werk met het vrije werk van Lex Horn komt uitvoerig aan de orde. Het vrije werk omvat schilderijen, tekeningen en vele honderden schetsen en modeltekeningen. Daarin hoefde hij geen rekening te houden met opdrachtgevers en bouwvoorschriften en zocht hij de ruimte om zich steeds te vernieuwen. Zijn werk evolueerde van expressief figuratief naar overwegend abstract.
Inmiddels zijn vele gebouwen uit de wederopbouw vernietigd, samen met de kunstwerken die daar speciaal voor werden gemaakt. De unieke samenhang en het artistiek-historische belang ten spijt. Vooral de monumentale kunst van de wederopbouw is lang onderbelicht geweest. Daar lijkt nu langzaam verandering in te komen.
Linda Horn is een dochter van de kunstenaar. Zij kon beschikken over de dagboeken en andere persoonlijke documenten waardoor zij een helder en indringend beeld van haar vaders werk en leven kon schetsen.
