“Wordt het niet eens tijd dat Nico Baakman als columnist van Observant vervangen wordt?”
Het was een bestuurder aan de Universiteit Maastricht die zich dit op een kwaaie dag liet ontvallen. Want die Baakman was te zuur, had altijd wat te mekkeren; hoogste tijd voor een ander dus. Gelukkig hebben bestuurders geen zeggenschap over de inhoud van het Maastrichtse universiteitsblad, noch over het personeelsbeleid, beter gezegd, het columnistenbeleid. Nico had de man duidelijk al een aantal keren tegen de haren ingestreken of in meer Baakmanniaanse termen: hem de pis lauw gemaakt. Iets dat hij als geen ander kan. Want zoals hij het zelf formuleert in een van de stukken in dit boek: “Wie zichzelf zo belangrijk vindt dat hij zich opblaast tot manager, loopt het gevaar door de overdruk uit elkaar te spatten en heeft er daarom recht op lek geprikt te worden.”
Nico schreef van 2001 tot aan zijn pensioen als universitair docent aan de faculteit cultuur- en maatschappijwetenschappen in 2020 columns voor Observant, tot groot genoegen van de redactie en tal van lezers. Over noonk Sjeng, de blonde leider, de liefde, het bureaucratisch gezeik op kantoor, en talloze andere zaken die hem opvielen.
Maar hij is niet als columnist bij Observant begonnen. Kuzien, een periodiek van de Nijmeegse Radboud Universiteit, mocht al eerder van zijn talenten profiteren. Ook daaruit vindt u hier een bloemlezing.
