"Mannen zijn geen vrouwen" stimuleert mannen na te denken over de rol die zij invullen en of de positie die ze al eeuwenlang innemen de juiste is. In het boek zijn drie verhaallijnen te ontdekken.
De eerste verhaallijn betreft de rol van de man in onze huidige samenleving en hoe die tot stand is gekomen. Jos Kester definieert die rol en kijkt naar de factoren die van invloed zijn (geweest) op het gedrag van mannen. Kester betoogt dat de manier waarop de Europeaanse mannen Amerika hebben veroverd op haar oorspronkelijke bewoners een grote invloed heeft gehad en nog steeds heeft op het gedrag van mannen. De behandeling van de plaatselijke bevolking heeft naar zijn idee haar sporen nagelaten in de ziel en het DNA van die veroveraars en die worden nog steeds van generatie op generatie doorgegeven. Hij gaat ook in op de rol die de Amerikaanse film- en amusementsindustrie heeft gespeeld bij het bijslijpen van het mannelijk gedrag, dat overal in de wereld navolging kreeg, vooral na de Tweede Wereldoorlog.
De tweede verhaallijn is die van de omslag van een matriarchale naar een patriarchale samenleving. Wat heeft de 2000 jaar lange dominantie van de man gedaan met de ruimte die een vrouw mag innemen en wat heeft dat voor invloed gehad op de man en onze samenleving? Is dat de reden dat we nu een ontwrichte samenleving kennen en onze aarde aan het vergiftigen zijn?
De derde lijn is het verhaal over Kester zelf, de weg die hij heeft afgelegd van jongen naar man. Zijn hele leven onderzoekt hij waarom de dingen gebeuren zoals ze gebeuren. Op het hoogtepunt van zijn maatschappelijke carrière ontmoette hij indiaanse medicijnmensen en die ontmoeting veranderde zijn leven drastisch. Vanaf dat moment werden zijn persoonlijke belangen ondergeschikt aan de taak die hij op zich nam: zich inzetten voor het welzijn van de samenleving. Hij volgt sindsdien het pad van zijn ziel en hart. Op zijn 64e wil hij met de wereld delen wat hij heeft gevonden
